Stawiguda (niem. Stabigotten, pol. przed 1939 Stabigoda) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Stawiguda[3]. Stawiguda leży w południowej części Warmii, przy drodze krajowej nr 51 Olsztynek – Bezledy. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Siedziba gminy Stawiguda.
Wieś lokowana przez kapitułę warmińską na 36 włókach na prawie chełmińskim w 1357 r. pod nazwą Stabegoide. Zasadźcami byli Prusowie: Surgeden i Cristian, z 15 latami wolnizny. Zasadźcy otrzymali 4 włóki oraz dodatkowo 1 włokę bez czynszu, za szczególne zasługi. Zobowiązani zostali do płacenia połowy dochodów z karczmy. W czasie wojny polsko-krzyżackiej (1519-1521) wieś została zniszczona. W 1524 r. w Stawigudzie gospodarzyło jedynie 6 chłopów. W 1654 r. we wsi było dwóch sołtysów, karczma i 14 gospodarstw chłopskich. W 1786 r. biskup warmiński Ignacy Krasicki podjął próbę założenia szkoły, ale chłopi odmówili płacenia na jej utrzymanie.
W drugiej połowie XIX w. we wsi powstała biblioteka Towarzystwa Czytelni Ludowych. W 1897 r. wybudowano neogotycką kaplicę ewangelicką. W latach 1932-1934 wybudowano kościół katolicki pw. św. Jakuba Starszego Apostoła, konsekrowany w 1934 r. przez biskupa warmińskiego Maksymiliana Kallera. Kościół filialny i wieś należały do parafii w Gryźlinach.
W 1911 roku powstała ochotnicza straż pożarna w Stawigudzie. W 1925 r. była to najmniejsza w obwodzie olsztyńskim jednostka, w której skład wchodziło 8 strażaków. Pod koniec drugiej wojny światowej w Stawigudzie były jednocześnie: Ochotnicza Straż Pożarna, tzw. Obowiązkowa straż Pożarna, a także Młodzieżowa Straż Pożarna i Zakładowa Straż Pożarna. W czasie drugiej wojny światowej w Stawigudzie był podobóz dla jeńców rosyjskich i włoskich.
Po 1945 r. Stawiguda została wsią gminną. Ochotniczą Straż Pożarną reaktywowali: Władysław Kozłowski (kierownik Szkoły Podstawowej w Stawigudzie), Henryk Zeus (Cyfus), Georg Kochanek i Zygmunt Rudziński. Remiza strażacka mieściła się koło kuźni. Pierwszym wyposażeniem była ręczna pompa umieszczona na konnym wozie.
Źródło: Wikipedia
